Έτσι ο φόβος για μια νέα επίθεση πανικού οδηγεί στην αποφυγή, που με τη σειρά της εντείνει το πρόβλημα και συνάδει στη διαιώνισή του. Όσο λοιπόν αποφεύγω, απομονώνομαι, μεγαλοποιώ και ενδυναμώνω τη διάσταση του προβλήματος, αισθάνομαι αβοήθητος και αδύναμος να αντιμετωπίσω το πρόβλημα και ο φαύλος κύκλος του άγχους συνεχίζεται. Κατά συνέπεια, ο ηθελημένος περιορισμός της ελευθερίας του ατόμου αλλά και η περιστασιακή αποφυγή δεν μπορούν να αποτελέσουν λύση.
Τι σημαίνει όμως η κρίση πανικού και ποιος είναι πιο ευάλωτος σε μια τέτοια επίθεση; Η κρίση πανικού είναι ας πούμε ένα καμπανάκι που μας χτυπά οργανισμός μας όταν δεν εισακούονται οι ανάγκες του. Η μακροχρόνια δυσφορία, η ένταση, το άγχος, οι ανάγκες μας που δεν καλύπτονται και «δεν πειράζει», τα ψυχικά δικαιώματα που καταπατούνται αλλά «που καιρός για πολυτέλειες» η μόνιμη αναβολή της απάντησης στον εαυτό μας, είναι τα πιο βασικά θέματα αλλά και αιτίες για μια κρίση πανικού. Ο άνθρωπος λοιπόν που στην προσπάθειά του για έλεγχο και σταθερότητα αμέλησε τον αυθορμητισμό και την ανάγκη για χαρά δημιούργησε με το υγειές κομμάτι του εκκρεμότητα. Το άγχος μας πηγάζει πάντα από ένα άλυτο εκκρεμές θέμα στο οποίο δεν έχουμε δώσει μια απάντηση που όχι απλώς θα ικανοποιεί τη λογική μας αλλά και το συναίσθημά μας. Έτσι το χρόνιο άγχος αλλά και τα άλυτα θέματα μας, μας προκαλούν εσωτερικές συγκρούσεις και μας κάνουν να νιώθουμε εγκλωβισμένοι. Έτσι όταν η κατάσταση του περιβάλλοντος (μποτιλιάρισμα, ή οδήγηση πάνω από γέφυρα, ο κλειστός χώρος της τάξης ή του γραφείο) θυμίζει την ψυχολογική μου κατάσταση (εγκλωβισμός) βιώνω κρίση πανικού.
Έτσι όλοι είμαστε υποψήφιοι για μια κρίση πανικού, αλλά μήπως να αναρωτηθούμε για ποιόν καλό λόγο ήρθε στη ζωή μας; Μήπως να σκεφτούμε ότι είναι οι «αναγκαστικές» μας διακοπές, η γλώσσα του σώματος μας που μεριμνεί για μας; Αποτελεί κοινή ομολογία ότι οι επιθέσεις πανικού είναι επιθέσεις προς τον ανθυγιεινό τρόπο ζωής μας και αποτελούν ένα σωματικό σύμμαχο ενημέρωσής μας
