Ολοένα και πιο συχνά ακούμε πια την έκφραση « έχω κρίση πανικού ». εξοικειωνόμαστε και κάποιες φορές ανακουφιζόμαστε παροδικά όταν καταλαβαίνουμε ότι αυτή η κατάσταση τρέλας δεν είναι αποκλειστικό μας βίωμα αλλά επιστρέφουμε στο Γολγοθά της καθημερινότητας με τα ίδια συμπτώματα και την ίδια δυσκολία στη λειτουργικότητα. Ο άνθρωπος λοιπόν που βιώνει πανικό με τη μορφή αυτή περιγράφει την κρίση ως μια αιφνίδια, αίσθηση κατακλυσμιαίου φόβου που παρουσιάζεται χωρίς προειδοποίηση και χωρίς προφανή λόγο.
Στην οξεία μορφή της η κρίση πανικού προκαλεί αλλοίωση της αντίληψης του περιβάλλοντος ενώ παράλληλα παρατηρούνται και τα εξής συμπτώματα. Ταχυκαρδία, δύσπνοια, τρόμος, ζαλάδα, ίλιγγος, αίσθηση αστάθειας ή λιποθυμίας, ναυτία, τρέμουλο, εφίδρωση, αίσθημα πνιγμού, πόνοι στο στήθος, εξάψεις αίσθημα αναψο-κοκκινίσματος ή αντιθέτως ρίγη, μούδιασμα ή μυρμήγκιασμα σε όλο το σώμα και έντονη αίσθηση ότι το άτομο «θα τρελαθεί» ή «θα πεθάνει».
Η μέγιστη διάρκεια μιας τέτοιας κρίσης, είναι λίγα λεπτά (περίπου 10) ενώ υποχωρεί από μόνη της. Παρόλα αυτά για τον άνθρωπο που την βιώνει, και ενώ δεν αποτελεί ρεαλιστική απειλή για τη ζωή του, δεν παύει να είναι μια οδυνηρή εμπειρία μιας και είναι εντελώς εκτός λογικής και εκτός του ελέγχου του. Θα πρέπει να πούμε ότι η διαταραχή πανικού μακροχρόνια μπορεί να αποτελέσει κίνδυνο για την ψυχική μας υγεία καθώς μπορεί σε προχωρημένες περιπτώσεις να οδηγήσει στην κοινωνική αποφυγή, και την απομόνωση. Επιπλέον μπορεί να οδηγήσει σε φοβίες. Συγκεκριμένα, η αποφυγή του κλειστού χώρου του ασανσέρ για την αποφυγή μιας ενδεχόμενης κρίση μπορεί σταδιακά να δημιουργήσει κλειστοφοβία. Επίσης σημαντικά είναι και τα ποσοστά κατάθλιψης και κατάχρησης ουσιών.
Ο μεγαλύτερος φόβος του ατόμου που βιώνει την κρίση είναι να μην του ξανασυμβεί. Έτσι θεωρεί υπεύθυνα συγκεκριμένα μέρη, συγκεκριμένους χώρους ή ακόμα και ώρες της ημέρας που θεωρητικά από την εμπειρία του έχουν πυροδοτήσει στο παρελθόν μια κρίση(ακόμα και κατά τη διάρκεια του ύπνου).
