όπως δυσκολία στη συγκέντρωση ή στη μνήμη. Ο ψυχικός πόνος όπως και σε πολλές άλλες παθολογικές καταστάσεις αντικατοπτρίζεται, μετατίθεται δηλαδή με έναν τρόπο πάνω στο σώμα, πράγμα που αποτελεί και μεγάλη απόδειξη για το πόσο δύσκολο είναι να μιλάμε για τα ψυχικά μας θέματα, έτσι το σώμα παίρνει τη βαριά ευθύνη να «μιλά» με το δικό του τρόπο για αυτά.
Επιπρόσθετα, ο άνθρωπός που πάσχει από κατάθλιψη παρουσιάζει έντονο άγχος σχεδόν για όλες τις δραστηριότητες, υπερβολική ανησυχία για την έκβαση προσωπικών, οικογενειακών αλλά και περεταίρω θεμάτων όπως για παράδειγμα θέματα κοινωνικής πολίτικής. Η νευρικότητά του δεν έχει απαραίτητα βάσιμη εξωτερική αιτία αλλά είναι το αποτέλεσμα της καταθλιπτικής πια ερμηνευτικής του ικανότητας. Ιδιαίτερη σημασία θα πρέπει να δοθεί σε κάθε τύπο κατάθλιψης σε ότι αφορά την αυτοκτονικότητα. Δυστυχώς οι ασθενείς βλέπουν τη ζωή τους τόσο δυσάρεστη και ανυπόφορη και δεν είναι λίγες οι φορές που οι σκέψεις αυτοκτονίας φαντάζουν σαν μια λύση. Αυτό αποτελεί το πιο σημαντικό και επικίνδυνο σύμπτωμα των καταθλιπτικών ασθενών.
Η συμβίωση με τον καταθλιπτικό ασθενή δεν είναι πάντα μια εύκολη υπόθεση. Οι σύντροφοι πολλές φορές διαπιστώνουν μειωμένη σεξουαλική διάθεση αλλά και ικανότητα ενώ πολύ συχνά ερμηνεύουν αυτή την άρνηση για επαφή ως απόρριψη. Από την πλευρά τους τα άτομα με κατάθλιψη παρερμηνεύουν αυτή την κατάσταση σαν ανικανότητα χωρίς να μπορούν να εντοπίσουν ότι οι λόγοι πίσω από αυτή την κατάσταση είναι συνήθως τα αισθήματα ανησυχίας απογοήτευσης και απαισιοδοξίας που μπορεί να αποσπούν την προσοχή τους και να τα αποπροσανατολίζουν από την επιθυμία.
Η ζωή τόσο για τον καταθλιπτικό ασθενή όσο και για το περιβάλλον του είναι δύσκολη. Οι αυξανόμενες ενοχές και το αίσθημα απελπισίας ενθαρρύνουν τις συγκρούσεις, την ένταση και τις παρεξηγήσεις. Από την άλλη πλευρά η ίδια παθολογική κατάσταση μπορεί να δώσει ένα περιβάλλον παραίτησης,
